Christmasbreak, lastige keuzes, eerste wedstrijd
Blijf op de hoogte en volg Roos-Sanne
10 Januari 2015 | Verenigde Staten, Tulsa
Zo dat is weer even een aantal maandjes geleden. Mijn laatste verslag dateert uit oktober. Hoog tijd voor wat nieuwe updates dus!
De laatste keer was ik geeindigd bij het punt waar papa weer naar huis ging. Dat was echt gewoon weer een ff een slikmomentje. Nadat ik hem uitgezwaaid had moest ik de rest van de dag best wel moeite doen mn tranen binnen te houden. Maar de dag erna ging het allemaal al weer beter.
De laatste 2 maanden totdat ik naar huis zou gaan voor de vakantie waren echt wel lastig. Mijn heimwee werd steeds iets erger en ik begon er daarom steeds meer van overtuigd te raken dat ik misschien dan toch na dit jaar zou stoppen en naar Nederland zou komen. Op sommige momenten wilde ik zelfs na de kerst niet meer terug komen, maar dat was sowieso geen optie aangezien ik mijn contracten hier per jaar teken. Dus dat kon ik sowieso niet maken. Maar door deze heimwee begon ik mijn motivatie voor atletiek ook even wat kwijt te raken. Wat ook niet bepaald meehielp is dat coach hier ook niet echt van gediend was. Hij merkte het wel aan me. In de week net nadat papa weer naar huis was werden Cydney en ik van de training weggestuurd. We hadden net 1 sprintje gehad toen hij over de baan schreeuwde dat we konden oprotten. We snapten echt niet waarom en waren dan ook best uit het veld geslagen. Maar goed, we luisterden dan toch maar en besloten naar de training room te gaan om ons hart te luchten bij onze athletic trainer (soort van fysio/begeleider en nog meer). Zij vond het ook erg vreemd en adviseerde ons na een uurtje ongeveer terug te gaan naar de baan en alsnog gewoon samen onze training af te maken. De dag daarna zouden we dan met hem gaan praten. Maar nadat we onze training afgewerkt hadden kwam hij al op ons af en legde uit wat zijn reden was dat ie ons wegstuurde. Hij vond dat we niet hard genoeg probeerden en ons lieten verslaan door een walk-on (iemand die gewoon zelf bij het team is gekomen, zonder scholarship o.i.d). Dat was echter niet waar want wij waren gewoon 1 en 2. De dag gaf hij gelukkig wel toe dat hij te hard was geweest voor ons. Weer een aparte ervaring rijker dus... haha!
17 december was het dan EINDELIJK zo ver. Tijd om naar Nederland te gaan. Man wat had ik hier lang op gewacht. De reis was erg lang. Ik moest 2 keer overstappen, 1 keer in Chicago en 1 keer in New York. De volgende ochtend kwam ik om 7 uur aan in Dusseldorf. Eindelijk. Maar alsof de lange reis nog niet vermoeiend genoeg was geweest, bleek na een uur wachten op mijn koffer dat deze niet was aangekomen... Ik kon wel janken. Toen weer het hele vliegveld over opzoek naar een kantoortje waar ik en 2 anderen allerlei papierwerk moesten invullen. Daarna kon ik EINDELIJK mamsie in de armen springen. Het was een beetje een raar weerzien omdat ik, doordat mijn koffer zoek was en ik super moe was, echt helemaal af was en dus de tranen over mijn wangen stroomden. Maar ondanks dat was ik echt heel blij om weer terug te zijn.
Thuis gelijk maar even een paar uurtjes gaan slapen omdat ik het niet kon opbrengen nog wakker te blijven tot de avond. Hierna voelde ik me weer wat beter en heb ik lekker kunnen genieten van Hollandse pannenkoeken <3 Heerlijk.
De dag erna in mama's kleding bij oma op bezoek geweest. Want ja ik had serieus helemaal niks aan kleding in Nederland, alles lag of nog in Amerika, of zat in mijn koffer. Gelukkig kwam de dag erna een Duits mannetje voorrijden met mijn koffer. Hij was terecht! Pfieuw.
De 2,5 week in Nederland zijn super super snel voorbij gegaan helaas. Heb bijna al m'n lieve vrienden en familie gezien en heb veel leuke dingen gedaan. Best grappig hoe je zulke 'normale' dingen extra gaat waarderen als je voor lange tijd van huis bent. Ik merk van mezelf dat de banden met m'n vrienden en familie nog sterker zijn. Ook waardeer ik Nederland veel meer dan voordat ik naar Amerika vertrok. Ik heb echt genoten tijdens mijn vakantie in Nederland. Ik vloog van Amsterdam, naar Londen, naar Chicago, naar Tulsa. Ik heb al zo vaak gevlogen nu en ik ben dan ook bijna nooit meer bang, maar tijdens de vlucht van Londen naar Chicago dacht ik echt even dat ik neer zou storten, we hadden zo'n turbulentie...
Mijn laatste vlucht had 2 uur vertraging. En toen we eeeeeeeindelijk in het vliegtuig zaten moesten we daar vervolgens ook nog een eeuwigheid wachten omdat de piloten die ons naar Tulsa zouden vliegen zelf nog in de lucht hingen en dus nog niet eens op Chicago waren... Erg fijn dus haha. Om 22:00 lokale tijd kwam ik eindelijk aan in Tulsa, waar Cydney en haar zusje me opwachtten. Fingers crossed bij de bagage claim. Zou mn koffer nu wel zijn aangekomen? Gelukkig was dat wel het geval.
En toen, kon ik heerlijk naar bed, na 27 uur wakker te zijn geweest.
Gister had ik mijn eerste wedstrijd. Ik had geen idee waar ik precies stond omdat het trainin in Nederland altijd wat minder gaat dan hier in Tulsa omdat je dan toch alleen bent. En mijn motivatie was in Nederland ook niet al te goed. We reisden af naar Fayetteville, Arkansas. Redelijk dichtbij, 1 uur en 45 minuten rijden maar. Ik liep 2nd leg in de 4x400. En wauw dat ging echt heel erg goed. Ik liep een 56 split. 56.79 officieel, dat is maar 0.02 van mijn pr. Ik heb nog nooit zo snel gelopen in mijn eerste wedstrijd gelijk al. Ik ben net een paar dagen in Amerika, nog steeds herstellende van een jetlag, niet veel getraind in Nederland en loop nu gelijk in mijn eerste wedstrijd al mijn pr. En het ging ZO makkelijk. Echt, normaal voel je na een 400 je benen wel, maar ik voelde me nog echt fit. Geen verzuring. Vorig jaar liep ik op dit moment 58 hoog, ook in mijn eerste wedstrijd. Dit zegt dus veel over mijn vorm. De trainingen gingen al erg goed en de eerste paar maanden vorig semester ben ik al heel veel vooruit gegaan. Het gaat een super seizoen worden dus, kan niet wachten! De eerstvolgende wedstrijd nu is bij Kansas State University in Kansas, over 2 weken! Ik hou jullie op de hoogte!
Mijn twijfel over Amerika is nu na deze wedstrijd weer een stuk minder nu ik goed heb gelopen. De eerste dagen weer terug hier was ik er nog steeds van overtuigd dat ik wilde stopppen. Maar nu we weer in season zijn geniet ik echt weer en veranderd dat weer wat. Het reizen met het team, de 400 lopen... Dit is een goede motivatie! En ik denk echt dat als ik zou stoppen, ik heel erg spijt krijg en atletiek hier te erg ga missen, alles is hier perfect geregeld en ik heb hier alles voor mekaar. En ook, 2 jaar is zo voorbij en vanaf mijn 22e heb ik mijn hele leven nog in NL. Met een super ervaring op zak...
De laatste keer was ik geeindigd bij het punt waar papa weer naar huis ging. Dat was echt gewoon weer een ff een slikmomentje. Nadat ik hem uitgezwaaid had moest ik de rest van de dag best wel moeite doen mn tranen binnen te houden. Maar de dag erna ging het allemaal al weer beter.
De laatste 2 maanden totdat ik naar huis zou gaan voor de vakantie waren echt wel lastig. Mijn heimwee werd steeds iets erger en ik begon er daarom steeds meer van overtuigd te raken dat ik misschien dan toch na dit jaar zou stoppen en naar Nederland zou komen. Op sommige momenten wilde ik zelfs na de kerst niet meer terug komen, maar dat was sowieso geen optie aangezien ik mijn contracten hier per jaar teken. Dus dat kon ik sowieso niet maken. Maar door deze heimwee begon ik mijn motivatie voor atletiek ook even wat kwijt te raken. Wat ook niet bepaald meehielp is dat coach hier ook niet echt van gediend was. Hij merkte het wel aan me. In de week net nadat papa weer naar huis was werden Cydney en ik van de training weggestuurd. We hadden net 1 sprintje gehad toen hij over de baan schreeuwde dat we konden oprotten. We snapten echt niet waarom en waren dan ook best uit het veld geslagen. Maar goed, we luisterden dan toch maar en besloten naar de training room te gaan om ons hart te luchten bij onze athletic trainer (soort van fysio/begeleider en nog meer). Zij vond het ook erg vreemd en adviseerde ons na een uurtje ongeveer terug te gaan naar de baan en alsnog gewoon samen onze training af te maken. De dag daarna zouden we dan met hem gaan praten. Maar nadat we onze training afgewerkt hadden kwam hij al op ons af en legde uit wat zijn reden was dat ie ons wegstuurde. Hij vond dat we niet hard genoeg probeerden en ons lieten verslaan door een walk-on (iemand die gewoon zelf bij het team is gekomen, zonder scholarship o.i.d). Dat was echter niet waar want wij waren gewoon 1 en 2. De dag gaf hij gelukkig wel toe dat hij te hard was geweest voor ons. Weer een aparte ervaring rijker dus... haha!
17 december was het dan EINDELIJK zo ver. Tijd om naar Nederland te gaan. Man wat had ik hier lang op gewacht. De reis was erg lang. Ik moest 2 keer overstappen, 1 keer in Chicago en 1 keer in New York. De volgende ochtend kwam ik om 7 uur aan in Dusseldorf. Eindelijk. Maar alsof de lange reis nog niet vermoeiend genoeg was geweest, bleek na een uur wachten op mijn koffer dat deze niet was aangekomen... Ik kon wel janken. Toen weer het hele vliegveld over opzoek naar een kantoortje waar ik en 2 anderen allerlei papierwerk moesten invullen. Daarna kon ik EINDELIJK mamsie in de armen springen. Het was een beetje een raar weerzien omdat ik, doordat mijn koffer zoek was en ik super moe was, echt helemaal af was en dus de tranen over mijn wangen stroomden. Maar ondanks dat was ik echt heel blij om weer terug te zijn.
Thuis gelijk maar even een paar uurtjes gaan slapen omdat ik het niet kon opbrengen nog wakker te blijven tot de avond. Hierna voelde ik me weer wat beter en heb ik lekker kunnen genieten van Hollandse pannenkoeken <3 Heerlijk.
De dag erna in mama's kleding bij oma op bezoek geweest. Want ja ik had serieus helemaal niks aan kleding in Nederland, alles lag of nog in Amerika, of zat in mijn koffer. Gelukkig kwam de dag erna een Duits mannetje voorrijden met mijn koffer. Hij was terecht! Pfieuw.
De 2,5 week in Nederland zijn super super snel voorbij gegaan helaas. Heb bijna al m'n lieve vrienden en familie gezien en heb veel leuke dingen gedaan. Best grappig hoe je zulke 'normale' dingen extra gaat waarderen als je voor lange tijd van huis bent. Ik merk van mezelf dat de banden met m'n vrienden en familie nog sterker zijn. Ook waardeer ik Nederland veel meer dan voordat ik naar Amerika vertrok. Ik heb echt genoten tijdens mijn vakantie in Nederland. Ik vloog van Amsterdam, naar Londen, naar Chicago, naar Tulsa. Ik heb al zo vaak gevlogen nu en ik ben dan ook bijna nooit meer bang, maar tijdens de vlucht van Londen naar Chicago dacht ik echt even dat ik neer zou storten, we hadden zo'n turbulentie...
Mijn laatste vlucht had 2 uur vertraging. En toen we eeeeeeeindelijk in het vliegtuig zaten moesten we daar vervolgens ook nog een eeuwigheid wachten omdat de piloten die ons naar Tulsa zouden vliegen zelf nog in de lucht hingen en dus nog niet eens op Chicago waren... Erg fijn dus haha. Om 22:00 lokale tijd kwam ik eindelijk aan in Tulsa, waar Cydney en haar zusje me opwachtten. Fingers crossed bij de bagage claim. Zou mn koffer nu wel zijn aangekomen? Gelukkig was dat wel het geval.
En toen, kon ik heerlijk naar bed, na 27 uur wakker te zijn geweest.
Gister had ik mijn eerste wedstrijd. Ik had geen idee waar ik precies stond omdat het trainin in Nederland altijd wat minder gaat dan hier in Tulsa omdat je dan toch alleen bent. En mijn motivatie was in Nederland ook niet al te goed. We reisden af naar Fayetteville, Arkansas. Redelijk dichtbij, 1 uur en 45 minuten rijden maar. Ik liep 2nd leg in de 4x400. En wauw dat ging echt heel erg goed. Ik liep een 56 split. 56.79 officieel, dat is maar 0.02 van mijn pr. Ik heb nog nooit zo snel gelopen in mijn eerste wedstrijd gelijk al. Ik ben net een paar dagen in Amerika, nog steeds herstellende van een jetlag, niet veel getraind in Nederland en loop nu gelijk in mijn eerste wedstrijd al mijn pr. En het ging ZO makkelijk. Echt, normaal voel je na een 400 je benen wel, maar ik voelde me nog echt fit. Geen verzuring. Vorig jaar liep ik op dit moment 58 hoog, ook in mijn eerste wedstrijd. Dit zegt dus veel over mijn vorm. De trainingen gingen al erg goed en de eerste paar maanden vorig semester ben ik al heel veel vooruit gegaan. Het gaat een super seizoen worden dus, kan niet wachten! De eerstvolgende wedstrijd nu is bij Kansas State University in Kansas, over 2 weken! Ik hou jullie op de hoogte!
Mijn twijfel over Amerika is nu na deze wedstrijd weer een stuk minder nu ik goed heb gelopen. De eerste dagen weer terug hier was ik er nog steeds van overtuigd dat ik wilde stopppen. Maar nu we weer in season zijn geniet ik echt weer en veranderd dat weer wat. Het reizen met het team, de 400 lopen... Dit is een goede motivatie! En ik denk echt dat als ik zou stoppen, ik heel erg spijt krijg en atletiek hier te erg ga missen, alles is hier perfect geregeld en ik heb hier alles voor mekaar. En ook, 2 jaar is zo voorbij en vanaf mijn 22e heb ik mijn hele leven nog in NL. Met een super ervaring op zak...
-
10 Januari 2015 - 20:08
Mama:
Leef per dag, niet te ver vooruit kijken, geniet van het nu!
-
10 Januari 2015 - 20:16
Wim:
Gelukkig dat het weer beter met je gaat.
Geniet van je tijd in Amerika, het is een ervaring die voor maar weinigen is weggelegd. -
10 Januari 2015 - 20:24
Rita:
weer een leuk stukje Roos- Sanne, knap hoor. Geniet ervan! Groetjes uit Espel. -
10 Januari 2015 - 20:24
Ria:
Sterkte ermee. Leuk verslag. Het komt vast goed waar je ook voor kiest -
10 Januari 2015 - 20:43
Graciëlla:
Goed om te lezen dat het weer beter gaat. Wedstrijden lopen is altijd het leukste gedeelte van het seizoen en als het goed gaat zeker, geniet er van! -
10 Januari 2015 - 21:52
Anja:
Wat kan jij toch leuk schrijven, of je erbij bent. Blijf genieten, tijd vliegt als je geniet en voor je het weet is de tijd in Tulsa voorbij. Groetjes Anja
-
11 Januari 2015 - 02:21
Karin:
Hee Roos, Wat een gaaf stukje! Ontzettend goed en fijn om te horen dat het beter met je gaat. En ik vind het super tof hoe de wedstrijd is gegaan. Geniet ervan en maak er iets moois van. Blijf ook vooral schrijven, het is leuk om te lezen wat je doet en hoe het gaat :D
Zet hem op Roos. Liefs Karin -
11 Januari 2015 - 11:53
Marijke:
Leuk om weer te lezen, fijn dat je daar weer je draai heb weten te vinden! Je bent inderdaad weer een ervaring rijker als je met deze studie klaar bent! Groetjes, Marijke -
11 Januari 2015 - 15:02
Oma Eggengoor:
Leuk stukje heb je weer geschreven,wat een lange reis heb je weer gehad,gelukkig weer goed daar aangekomen.
Ik denk aan jou.
Heel veel liefs en kusjes van oma -
18 Januari 2015 - 16:42
Vivian:
Hahah! Heel erg herkenbaar hoor dit... Haha. En ik heb altijd ook meer moeite met de Fall... Spring is leuker haha.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
