De eerste wedstrijden!

Hey allemaal!

Ik ben nu alweer 2 weken terug in de States en heb alweer veel gedaan. Waaronder 2 wedstrijden waar ik zo zeker over zal vertellen!

2 dagen nadat ik weer aan was gekomen in Amerika hadden we onze eerste training met coach en het team weer. Zoals ik en anderen al wel verwacht hadden was dit een pittige training (coach kennende). Omdat er sneeuw lag liepen we binnen. Het waren 800jes. Deze gingen me echt heel goed af en coach zag dan ook dat ik tijdens mijn twee weken in Nederland goed had kunnen doortrainen. Fijn dus! De rest van die week hebben we lekker doorgetraind want die vrijdag stond onze eerste wedstrijd al op het programma. De dag van tevoren nog even een teambespreking met heel het team, zowel de distance runners als de sprinters. Hier werd alles nog even een keer goed doorgenomen.

De volgende dag vertrokken we om 10:00 uur. De wedstrijd was namelijk niet zo ver weg. We gingen naar Fayetteville, Arkansas en dat was maar 1,5 uur rijden. Ik was de dagen voor de wedstrijd niet echt zenuwachtig, de zenuwen kwamen pas toen ik wakker werd op de dag van deze wedstrijd. Het begon nu toch wel spannend te worden. Ik wist niet goed wat ik kon verwachten.
Voordat we de vans instapten kregen we allemaal flesjes water en sportdrank. Hier zorgden de coaches voor. Na een rit van 1,5 uur kwamen we aan in Arkansas. Het kwam steeds dichterbij nu.
Maar wat een mooie baan ligt er daar! Het schijnt een van de betere indoorbanen van Amerika te zijn. En daar mogen wij op lopen. Arkansas is ook een van de beste teams in the nation. Alle 400m/400mh lopers liepen op deze wedstrijd een 200m en een 4x400 estafette. Zelf hou ik totaal niet van de 200m maar het was de eerste wedstrijd van het seizoen dus dat waren twee mooie onderdelen om mee te beginnen. Maar wat gaat alles er hier serieus aan toe zeg! De 200m stond als eerst op het programma. Voor de 200 moest ik inchecken en werden mijn spikes gecontroleerd. Je moet op deze baan speciale puntjes hebben. Als je spikes goedgekeurd zijn krijg je een plastic strikje in je veters zodat ze kunnen zien dat je spikes zijn goedgekeurd. Hierna de warming up gedaan en met een paar anderen en coach nog even vanuit startblok gestart. Toen moesten we naar een soort van callroom en kregen we heupnummers. Gaat allemaal heel officieel. Toen was het tijd om naar de start te gaan. Je gaat per serie naar de baan. Ik zat in een serie met meiden die er heel snel uitzagen, dus ik dacht al oh nee help dan loop ik straks helemaal achteraan. Toen de start, ik was echt zenuwachtig maar het eerste stuk ging best goed, het laatste stuk niet haha. Volgens mij had ik 26.20. Hier was ik uiteraard niet tevreden mee maar aangezien het feit dat ik pas 6 dagen geleden was aangekomen in Amerika, en dus nog last had van een jetlag, was het wel redelijk oke. Dit vond coach ook maar hij zei al wel gelijk dat kan veel harder haha. Ik was niet heel blij. Maar 25 minuten later stond de 4x400 al op het programma en ik moest me toch echt omschakelen. Ik moest starten en tijdens de start stond ik nog steeds te trillen en voelde het niet alsof ik er energie voor had haha. Tot 300m ging het goed, ik kwam door in 40/41. Maar daarna liet ik het eigenlijk gaan. Maar goed het was een hele ervaring deze wedstrijd. Ik was teveel bezig met alles eromheen, al die indrukken, hele snelle meiden, het was echt heel spannend. En ik had echt nog last van het tijdsverschil met Nederland. Maar de kop was er nu vanaf en ik wist nu een beetje hoe alles er hier aan toegaat. Al met al vond ik het wel echt super om zo met het team naar een wedstrijd te gaan. De sfeer is ook super, echt anders dan we in Nederland hebben/kennen. Het was een hele goed ervaring!! En een week later stond er alweer een wedstrijd op het programma. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

De week tussen de wedstrijden in had coach besloten om er een pittige week van te maken. Na de eerste zware training, die heel erg goed ging, kwam coach naar me toe en zei he dit was een hele goede training, heel goed. Je kan sowieso veel harder op de 400 dan wat je liep afgelopen vrijdag. Je moet alleen echt proberen niet zo zenuwachtig te zijn en om het laatste stuk alles te geven. Dit wist ik ook wel en dat zei ik ook. Ook de andere trainingen deze week gingen super lekker en dat gaf goed vertrouwen voor de wedstrijd dit weekend. Ik was er klaar voor en was er op gefocused me nu niet te laten leiden door al die indrukken en zenuwen.

Zaterdag 18 january (gisteren) was het dan zover. De 2e wedstrijd. Deze was bij Kansas State University in Manhattan, Kansas. Dit is de staat boven Oklahoma en je zou denken dat dit best dichtbij is, maar het was een busrit van bijna 5 uur! We vertrokken om 8 uur 's ochtends. Dat was vroeg zat want de 4x400 was pas om 17:00 uur. Voordat we de bus in gingen kregen we bagels (broodjes), een banaan, water en Gatorade (sportdrank). Dit kregen we gewoon van de coaches. Hoefde we zelf niet voor te zorgen. Ook kregen we toen we reden onze Subway broodjes. Deze waren voor lunch. We konden van de week zelf doorgeven wat voor broodje we wilden met wat erop. (Hoe goed geregeld is dat allemaal??!) De busreis was lang. Naja voor mij dan. Voor Amerikanen zijn zulke afstanden normaal haha. Gelukkig was het een hele chulle bus met brede stoelen en deze konden ook helemaal achterover. Ook hadden we super veel beenruimte. Is wel wat anders dan de meeste bussen in Nederland hoor! Maar dat mag ook wel als je zolang moet rijden. Ondanks dat het dus een rit was van bijna 5 uur viel het me hierdoor alles mee. Rond 13:00 uur kwamen we aan in Manhattan. We moesten dus nog wel even wachten voor de 4x400. Maar we konden zo mooi kijken naar andere onderdelen. In eerste instantie dacht ik dat ik 2e loper was, maar ongeveer 1,5 uur van tevoren meldde coach dat ik moest starten, net als vorige week. Ik dacht eerst oh nee. Want als je start kan iedereen heel goed zien waar je ligt in het veld, en dat maakte me zenuwachtig. Een uurtje van tevoren begonnen we met de warming up. Ik was niet eens meer super super zenuwachtig. Niet zoals vorige week. Ik voelde me natuurlijk wel echt gespannen maar dat hoort erbij. 20 minuten van tevoren mochten we de baan op om nog wat laatste sprintjes enz. te trekken. Vlak voor de start kwam coach naar me toe en zei, het is een platte baan dus je kan niet full speed in de bochten, daar moet je dus wat gas terug nemen, maar geef niet op en trek door de laatste 50 meter!!!! Ik wist dus wat me te wachten stond. Toen was het tijd om te starten. Toen ik in het startblok zat zei ik tegen mezelf kom op nou, nu moet het!!! Toen de start. M'n benen voelde echt heel goed, dat verbaasde me. Ik ging als 2e de tweede ronde in. Tot en met 300m zat ik echt op de hielen van het meisje voor me, maar toen zette ze nog een versnelling in. Ik gaf alles om er zo dicht mogelijk bij te blijven. Die laatste meters waren heel zwaar maar ik heb doorgezet! Dat voelde echt heel goed zeg. Toen ik gefinished was en het stokje had overgegeven was ik echt kapot haha. Maar Cydney kwam al naar me toe en zei guess what? Coach zei dat je 56 hebt gelopen. Toen was ik echt heel blij. Na de race kwam hij ook naar me toe en zei good job, je hebt gewoon 56 gelopen en je laatste stuk was super. Hij is ervan overtuigd dat ik individueel zeker 55 moet kunnen. Helemaal omdat dit een platte baan was en dat een stuk moeilijker is. Eindelijk had ik dus 56 gelopen en dat voelde goed. Wat in trainen al zo goed ging kwam er nu uit op een wedstrijd. Ook de andere coaches (lange afstand coaches) zeiden dat ik het heel goed gedaan had. Mijn dag kon dus niet meer stuk :). Onze eindtijd was ook heel goed, daar waren de coaches ook super tevreden mee. Het was nog maar onze 2e race. Gelijk na de 4x400 races gingen we terug naar huis. Eerst mochten we onze pizza's ophalen, die hadden de coaches besteld en die werden afgeleverd bij de track. Iedereen kreeg een pizza. Zo doen ze dat blijkbaar hier haha. Op de terugweg werden er films gedraaid en heb ik wat geslapen. Die tijd ging sneller voorbij dan de heenweg. Maar dat is altijd zo. Ik vond het echt een super wedstrijd en het is echt geweldig om zo met het hele team en alle coaches op pad te gaan en andere plekken in Amerika te zien. Ik kan niet wachten voor de rest van de wedstrijden!! Onze volgende wedstrijd is over 2 weken.

Vandaag hebben we geen gezamenlijke training, we mogen als we willen een warming up doen als je voelt dat je dat nodig hebt. Ik vind het sowieso wel lekker om even te lopen dus dat ga ik vanmiddag ook maar even doen!