Conference in NYC, en definitieve keuze is gemaakt

Hey allemaal. Hier weer een nieuwe update!

Het indoorseizoen is over. Wat is dat snel voorbij gegaan zeg. Maar dat seizoen is wel super goed afgesloten met een super awesome wedstrijd in New York City, maar daar kom ik straks weer even op terug.

Vorige keer was ik geeindigd nadat ik net mijn eerste wedstrijd gehad had. Die was heel goed gegaan voor een eerste wedstrijd zoals ik al schreef. 2 weken na deze wedstrijd in Arkansas reisden we af naar Kansas State University, in Manhattan Kansas. Wat altijd wat minder is als we naar deze wedstrijd gaan is dat we 's ochtends vroeg vertrekken, dan 5 uur in de bus zitten, en dan lopen. Maar goed, geen andere keuze haha. Ik liep de 600m yard hier. Dat is ongeveer 550 meter. Had dit nog nooit gelopen en was dan ook wel licht gespannen. Maar het ging echt heel goed. Ik liep 1.25, daar waren coach en ik heel blij mee. Ik zou daarna nog de 4x400 lopen maar omdat ik de 600yard zo goed gedaan had en de 4x400 kort daarna al was hoefde ik van coach niet te lopen.

De 3 wedstrijden hierna waren allemaal weer in Arkansas. Onze coaches gaan daar graag heen omdat het een hele snelle baan is, een van de snelste indoorbanen ter wereld. Tijdens de 2e wedstrijd had coach besloten om me een 800m te laten lopen, omdat die 600yard van een paar weken terug zo goed ging. Ik was behoorlijk zenuwachtig en wist echt niet wat ik kon verwachten. Ik liep uiteindelijk 2.16, waar ik eerst echt niet blij mee was. Dat was vooral omdat ik helemaal geen verzuring voelde. Ik was te langzaam van start gegaan en had in het laatste rondje nog veel te veel over. Maar goed, t was mijn eerste race, goede leerschool dus. Daarna zou ik nog de 4x400 lopen, maar tijdens de warming up daarvoor verrekte ik mijn hamstring. Heel raar, normaal zou dat niet moeten gebeuren dus er zat al iets niet goed waarschijnlijk. Dus vlak voor de race kon ik opeens niet meer lopen, coach niet happy natuurlijk. Ik zei nog ja ik wil t best proberen want ja nu laat ik het team in 'de steek', maar dat mocht gelukkig niet van hem . Was maar goed ook, want een paar dagen later was het nog steeds niet over. Het weekend erna liep ik dus ook niet mijn 2e 800m zoals gepland. Dit uit voorzorg zodat ik wel mee kon naar New York.

En New York was ZO GAAF!!! Echt niet te omschrijven. We vertrokken woensdagochtend en vlogen via Chicago naar New Jersey. Daar was ons hotel. New Jersey grenst aan New York City. Het enige wat tussen ons hotel en NYC zat was een rivier. Het stadion, The Armory, bevindt zich in de wijk Washington Heights, Manhattan. Toen we daar voor de eerste keer heen gingen keek ik mijn ogen al uit. Zodra we de George Washington Bridge opreden zagen we de skyline van New York City. Iedereen heel enthousiast, foto's maken. Was echt onwerkelijk haha. Maar goed de focuss lag eerst op de wedstrijd, zaterdagavond zouden we tijd krijgen om downtown onveilig te maken. Ik liep de 800m op vrijdag. Pff ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest. Het eerste rondje ging heel erg goed. Maar daarna bleek toch echt dat ik te weinig ervaring nog had. Er werd opeens heel veel van tempo gewisseld, veel geduw ook. Ik wist daar nog niet goed mee om te gaan en liet me naar binnen drukken en liep dus ingesloten. Ondanks dat liep ik wel een klein pr, 2.15, maar nee hier was ik niet voor naar NY gekomen.... Maar goed, goede les dus weer. Ik moest me zo gauw mogelijk omschakelen voor de DMR, de Distance Medley Relay, later die dag. Dit bestaat uit 1200m, 400m, 800m, 1600m. Ik liep de 400m leg. En WAUW dat ging echt zo goed. Coach had me van tevoren gezegd niet voluit te gaan, om mn hamstring niet teveel te belasten. Hij gaf me de opdracht zo rond de 57 te lopen. Maar toen ik eenmaal het stokje had was ik dat even helemaal vergeten en ging ervoor. We lagen al een heel eind voor, en ik voelde me goed, dus waarom ook niet. En dat loonde, 55.80 liep ik!! Wat een verrassing. Ook werden we Conference Champions op dit onderdeel!
Gelijk hierna omhelsde coach me, en zei zie je wel dat je het kan, je loopt gewoon even 55. Je hebt je goed herpakt na die 800m. Hij zei ook dat ik misschien alsnog de 4x400 moest gaan lopen de dag erna, omdat het nu zo goed ging. Maar de volgende dag hebben we toch besloten dat ik niet ging lopen. We vonden het erg lullig voor een van de andere meiden die alleen voor de 4x4 naar New York waren gekomen, om die eruit te halen en mij te laten lopen. Jammer maar erg begrijpelijk.

Die zaterdagavond was het dan eindelijk tijd om downtown te gaan. Iedereen had hier naaruit gekeken. We werden afgezet midden op Times Square. WOW wat was dat super super gaaf zeg. Echt precies zoals in films. Natuurlijk raakten Cydney en ik de rest van de groep ook kwijt haha, maar gelukkig hebben we de bus weer gevonden later die avond. En ik heb zelfs mijn eerste echte Amerikaanse hotdog op! Ik denk er liever niet overna over hoe niet gezond en onhygienisch dit was, want het was van zo'n straatverkoper, hahaha... De volgende dag was het om 6:00 alweer tijd om naar het vliegveld te gaan en terug te vliegen naar Tulsa. Eenmaal terug kon ik het nog steeds allemaal niet goed bevatten. Voor sommigen was dit misschien iets normaals, maar voor mij was dit echt 1 van de leukste trips van mijn leven!!

Nadat we een paar dagen off hadden gekregen was het die woensdag weer tijd om te trainen. Die dag ging het nog goed, maar de dag erna dachten we dat ik weer klaar was om voorzichtig wat te gaan sprinten, langzame 100metertjes (in ongeveer 12.80). Maar na de 4e herhaling ging het toch mis en schoot het weer wat in mijn hamstring. Erg balen. Ik dacht eerst dat het wel weer meeviel, maar de dag erna was het toch wel weer behoorlijk pijnlijk. We besloten dat ik nu echt even niet meer mocht trainen. Toen het de eerste keer gebeurde mocht ik langzaam doorlopen, maar nu dus even niet. Erg frustrerend. En de afgelopen week zat ik dan ook niet heel lekker in m'n vel. Maar goed, dit hoort er ook bij. Gelukkig gaat het nu weer wat beter en mocht ik gister zelfs weer rustig en voorzichtig lopen! Volgend weekend loop ik waarschijnlijk nog geen wedstrijd, maar daarna moet het weer kunnen! :)

Dan nu, iets minder leuks. Afgelopen week heb ik de definitieve keuze gemaakt en besloten om na dit schooljaar niet meer terug te komen naar Tulsa. Ik heb het er met verschillende mensen al een tijdje over gehad en afgelopen woensdag heb ik de knoop doorgehakt. Dit was (en is nog steeds) een hele moeilijke beslissing. Maar als ik hier nog 2 jaar zou blijven, zou ik mezelf tekort doen. Ik vind atletiek, het team en coach echt helemaal super. En tijdens trainen en wedstrijden voel ik me echt heel happy, dan wil ik echt de 4 jaar afmaken. Maar zodra ik weer terug ben in mijn appartement, ik naar school ga, ik de campus afga, of wanneer ik weer alleen ben in de weekenden omdat veel mensen naar huis gaan naar familie, voel ik me gewoon echt niet fijn. Je zou nu dan kunnen denken, 'maar je vind atletiek toch leuk? Hou je daar dan aan vast, dan gaat de rest ook wel makkelijker', maar zo is het helaas niet omdat het grootste gedeelte van het leven hier uit andere dingen bestaat. Ik verlang op die momenten dus gewoon naar NL waar ik mijn familie en vrienden dichtbij heb. Plus alle fijne Hollandse gewoontes.

Maar goed, toen ik dus besloten had kwam het allermoeilijkste, ik moest het gaan vertellen aan Cydney, en aan coach. Daar zag ik echt heel heel erg tegenop. Woensdagavond heb ik het gelijk aan Cydney verteld. Ze begon in eerste instantie te huilen, maar daarna zei ze dat ze me wel begreep en ook zei ze dat ze echt heel veel respect heeft voor me omdat zij het niet zou kunnen om zo haar familie en vrienden achter te laten en naar de andere kant van de wereld te vertrekken. Ook kwam ze met het goede nieuws dat volgend jaar zomer, haar opa haar tickets naar Nederland gaat geven. Super leuk dus en dan zien we elkaar sowieso nog!

Toen de volgende dag was het tijd om coach op de hoogte te stellen. Ik was echt heel erg bang voor zijn reactie. Gelukkig heeft mijn athleic trainer me geholpen door eerst met hem te gaan praten en alles uit te leggen. Een uurtje daarna ging ik naar zijn kantoor. Ik had echt verwacht dat hij boos zou zijn. Maar tegen alle verwachtingen in reageerde hij heel verrassend. Toen ik binnen kwam lachte hij me eerst toe. Ik was heel zenuwachtig en dat zei ik ook. Hij zei dat is nergens voor nodig, Mallory (mn trainer) heeft me alles al verteld. Hij zei dat hij het echt begreep in mijn geval. Het is heel jammer maar het is nu belangrijker dat je je happy voelt, en als dat in Nederland is, moet je daar voor gaan. Hij zei, we gaan deze laatste paar maanden er gewoon een paar super maanden van maken, outdoor 4x400m winnen, Regionals halen op de 400mh, etc.
Ik had erg veel moeite om m'n tranen binnen te houden en dat zag hij ook. Op het laatst zei hij dan ook hey kom hier, geef me een knuffel, niet huilen. Het is oke.
Pff het was echt een hele opluchting dat ook hij zo lief reageerde. Maar dat maakte het aan de andere kant ook weer heel moeilijk omdat ik hem, Cydney, het team en gewoon alles met atletiek hier super erg ga missen.

Helaas kan en ga ik in Nederland niet verder met atletiek op dit niveau. Nu ik alle faciliteiten van hier heb meegemaakt zou dat een hele terugslag zijn in Nederland. In Nederland heb je alleen Papendal wat vergelijkbaar is met hier, en dat is niet iets waar ik terecht kan. Daarnaast wil ik gewoon niet verder met atletiek zonder mijn coach hier. Want hij is en blijft een hele goede coach. Als ik hem mee had kunnen nemen naar Nederland was ik sowieso wel doorgegaan, maar helaas, dat kan niet, hahah...
Ook moet ik realistisch nadenken over wat ik later nou kan met atletiek. Zoals het nu lijkt haal ik geen grote internationale toernooien. Het is dus beter om me vol te richten op mijn studie, en daarnaast gewoon natuurlijk wel veel te blijven sporten/ hardlopen, maar gewoon zonder druk.
Dat ik niet doorga met atletiek vind ik natuurlijk heel erg jammer en het is erg lastig om erover na te denken dat het over 2/3 maanden ophoudt en dat ik coach en het team (waarschijnlijk) nooit meer terugzie en ik krijg er ook de tranen van in mijn ogen nu ik dit schrijf. Gelukkig krijg ik hier hulp om me daarop alvast voor te bereiden zodat het straks een minder grote 'schok' wordt. Het is natuurlijk voor jarenlang een groot deel van mijn leven geweest, alles draaide erom. En dat is straks opeens weg. Nu ben ik 'opzoek' naar andere dingen die ook belangrijk en leuk zijn/kunnen zijn in mijn leven.

Oke, dat was nu wel weer even genoeg 'negatiefs' voor vandaag haha. Het is een lang verhaal, maar op deze manier hoop ik dat iedereen mijn keuze begrijpt, voordat van allerlei verhalen de ronde gaan doen over dat ik het niet 4 jaar, maar maar 2 jaar heb volgehouden, of over dat ik stop met atletiek.

Ookal vind ik het nu nog erg moeilijk te bevatten dat het over 2/3 maanden echt over is hier, natuurlijk ga ik van mijn laatste maanden hier in Amerika een super tijd maken, nog even flink genieten van alle wedstrijden en alles wat ik hier heb, mag en kan. Daarna is het tijd om een nieuwe weg in te slaan, ietsje dichter bij huis!