Thanksgiving!

Hi allemaal! Het is weer tijd voor een blogupdate!

Ik ben net terug uit Moore, Oklahoma. Hier heb ik Thanksgiving gevierd samen met Cydney en haar family. Het was echt superleuk! We hebben deze hele week vrij van school. Thanksgiving Break. Ik was wel toe aan een break van school, heerlijk om even vrij te zijn. Omdat we een hele week vrij hebben is bijna iedereen naar huis gegaan. Op de meeste internationale studenten na. Er zijn maar een paar mensen in mijn dormgebouw. Het is echt super scary haha. Zo stil is het nog nooit geweest. Maar ook wel eens fijn want nu heb ik gelukkig geen last van anderen. De eerste paar dagen van deze week was ik ook hier omdat ik nog aan een schoolproject moest werken met wat meiden uit mijn Business class. Woensdagavond werd ik door Cydney (mijn teammate) opgehaald om samen met haar en haar familie naar haar opa en oma in Moore (vlakbij Oklahoma City) te gaan. (Hier was vorig jaar die tornado wat toen heel groot in het nieuws was. Die tornado heeft hier heel hard toegeslagen en dat was nu zelfs nog te zien. Ingestortte huizen en andere dingen. Op heel veel plekken zijn ze aan het wederopbouwen. Is best heftig om te zien). Zij wonen echt in zo'n typisch Amerikaanse woonwijk in een groot huis, echt zoals je in films altijd ziet haha. Hier hebben we 2 nachten geslapen. Op donderdag zijn we eerst even langsgegaan bij haar neven en nichten, zij wonen vlakbij. Hierna zijn we weer teruggegaan naar het huis van haar opa en oma om aan het Thanksgiving Dinner te beginnen. Om 2 uur 's middags. Ik had verwacht dat het 's avonds zou zijn haha. Het was heel overweldigend allemaal om mee te maken. Heel erg veel eten, met natuurlijk Turkey! Verder heeeeel veel taart, en echt de raarste soorten, pumpkin pie, sweet potato pie.. enz. Best wel veel dikke mensen ook. En het eten blijft de hele dag op tafel staan, iedereen eet steeds weer wat. Ook word je steeds gevraagd of je honger hebt, en als je nee zegt vragen ze het na 10 minuten weer, net zolang tot je ja zegt en wat eet. Ze houden hier echt heel erg van eten haha. Ik wist niet heel goed of ik nou steeds ja moest zeggen of niet. Voordat we gingen eten trok Cydney me mee naar de keuken en pakte me hand en gingen in een kring staan met haar familie. Ik dacht echt oke wat gaan we doen? Wat is dit? Het blijkt hier normaal te zijn om met speciale gelegenheden zoals Kerst, Thanksgiving, Pasen enz te bidden in een kring met de hele familie bij elkaar. Best bijzonder om mee te maken ook. Een uurtje na het eten zijn we op zoek gegaan naar een atletiekbaan omdat ik gewoon mijn training moest doen van coach. Cydney had vrij tot en met vandaag. Die baan hadden we zo gevonden gelukkig. Ze hebben hier bij zowat elke high school wel een atletiekbaan. Nou toen ik eenmaal aan het trainen was bleek het toch niet zo'n goed idee om een uur na het eten al te gaan trainen, ik had het kunnen voorspellen haha. Het had niet veel gescheeld of ik had overgegeven. Maar ik heb de training afgemaakt.
Vandaag zijn we weer terug gegaan naar Tulsa. Het was echt super leuk om de eerste keer Thanksgiving van dichtbij in een Amerikaanse familie mee te maken. Ze hebben me al helemaal opgenomen in hun familie. Cydney's moeder heeft mij al 'geadopteerd' en noemt me 'her girl' haha. En elke keer als ik weer met Cydney meekom geeft ze me een knuffel. Als je zo ver van huis bent is het toch fijn om ook hier een 'familie' te hebben!

De afgelopen 2 weken zijn spannend geweest voor mijn voet. Vorige week woensdag ben ik naar het ziekenhuis geweest om mijn voet eens echt helemaal goed te laten onderzoeken. Mijn athletic trainer had me daarheen doorgestuurd. Nou het is hier echt allemaal veeeeeeel beter geregeld dan in Nederland zeg (daar word je van het kastje naar de muur gestuurd). Zodra ik binnenkwam werd er als allereerste een X-RAY (rontgenfoto) gemaakt (voordat ik uberhaupt een arts gezien had). Hierna kon ik gelijk door naar de arts. Hij bekeek de foto's en zag daarin iets afwijkends. Het konden verschillende dingen zijn. Of het kon een oude stressfractuur zijn die nooit geheeld is, het kon een nieuwe stressfractuur zijn, of het kon iets zijn dat er altijd al heeft gezeten. Om er zeker van te zijn wat het nou was heeft hij me doorgestuurd voor een MRI scan. Maar tot die MRI scan mocht ik niet trainen. Dat was niet leuk. De MRI werd afgelopen maandag al uitgevoerd. Ik had nog nooit een MRI scan gehad dus ik wist niet precies wat ik kon verwachten. Ik had verwacht dat ik alleen met mijn voet die tunnel inmoest en dat het na 5 minuten klaar zou zijn. Maar dat bleek niet zo te zijn. Ik ging met mijn hele onderlichaam erin en moest 30min helemaal stil blijven liggen, best moeilijk haha! Die middag kon ik gelijk naar de arts om de resultaten te bespreken. Ik was best zenuwachtig omdat ik super graag wilde dat hij me ging vertellen dat er niks was en ik gewoon weer mocht trainen. Ik was net zo lekker in vorm en alles ging super goed. Maar die middag kwam eindelijk het verlossende woord, er is geen breuk! En dat betekende dat ik weer mocht trainen! Er blijken twee botjes te zitten waar er maar 1 hoort te zijn. Dit veroorzaakt de pijn. Om dit op te lossen wordt er een speciale support insole gemaakt. Deze moet de pijn wegnemen. Ik was super blij dat ik weer mocht trainen en de dag erna heb ik dat gelijk ook al gedaan. Ik wilde gelijk al een zware training doen maar daar dacht coach anders over haha. Het bleef bij 15min diagonals. Maar het voelde heel goed om weer te trainen! Na de training heb ik coach heel lief aangekeken en gevraagd of ik de dag erna dan een zware training mocht doen. Hij zou erover nadenken. Maar gelukkig mocht het! En het was ook echt zwaar, hij gooide me gelijk in het diepe. Het ging echt super goed.

Nu ik hier een paar maanden ben merk ik echt dat mijn mentaliteit heel erg vooruit is gegaan en dat ik een stuk meer zelfverzekerd ben geworden. Waar ik in Nederland tijdens een training eerder zou zeggen nee dit is te zwaar, dit kan ik niet, of aan het eind zou opgeven als ik niet meer kan, zet ik nu door. Hier hebben we minder rust tussen twee herhalingen in of we lopen de afstanden echt heel hard. Dat is echt zwaar maar ik geef nooit op en zet altijd door. Coach helpt ons daar ook heel goed bij door te pushen en ons flink aan te moedigen. Hij is super goed/aardig en tegelijkertijd ook echt fanatiek en competatief en dat pakt heel goed uit.
Dus dit nu allemaal lekker doorzetten en op naar onze eerste wedstrijd!

Ik heb nu nog een weekje school. Daarna heb ik eigenlijk al vrij. Het zijn dan nog 2 examenweken maar in die 2 weken heb ik als het goed is maar 1 exam, dus dat is lekker chill! En..... over 3 weekjes zit ik nu in het vliegtuig op weg naar Nederland! Can't wait to see y'all!!

Roos-Sanne